احساس دلتنگی فراوانی می کنم. فکرم فوق العاده مشغول است و با خودم خلوت دائمی نموده ام. خلوت با خودم که به خوبی واقف به احوال درونی خویش هستم، خلوت با خودم که بدون شبنم از هم پاشیده شده ام و یارای بلند شدن ندارم، خلوت با خودم که همچو عاشق در فراق مانده ای می مانم که فقط معشوق خودم می تواند قدرتم را به من بازگرداند. شاید این حالت برای اکثر افراد بی معنی باشد، ولی حقیقت محض است. وقتی که انسان خودش را عاشق فردی کرده و در وجودش فانی گردد و واقعاً و واقعاً خودش، دنیا و همه چیز را فقط و فقط تحت الشعاع معشوق خویش ببیند، دیگر امیدی برای غیر او ندارد. در این حالت است که بهترین حالت او را می توان زمانی یافت که با معشوق خویش باشد و با او سخن گوید و در او نظاره کرده و عظمت کل دنیا را در وجود بی عیب و نقص او ببیند. اینها شعر یا خیال نیست بلکه حقیقتی است که هر انسانی می تواند در زندگی خود تجربه نماید. هر کسی هم که به وجود اینها شک داشته باشد یا فقط و فقط چیز احساسی بداند، می تواند خود را نیز آزموده و به حقیقت اینها پی ببرد. شرط این راه این است که نباید خود را دیده و فقط و فقط باید یکی را ببیند. همانند سخن مولانا که باید تمامی ابزارهای جانبی را درآورده و در وادی و سرزمین عشق وارد شد. عشق مفهوم گرانی است و حتی زحمت و ناراحتی حاصل از آن را نیز به کسی نمی دهند. وقتی انسانی بخواهد عاشق واقعی باشد، باید خود را فراموش نموده و هر بلایی هم که بر سرش بیاید تحمل نماید و هیچ گله و ناراحتی هم از معشوق خود و هم از عشق نداشته باشد. در این صورت است که می تواند معنی عشق و علاقه واقعی را دریابد. نمی توان در منطق عشق چیز دیگری را دخالت داده و بیان نمود و فقط باید سخن عشق باشد، سخن سوختن برای معشوق خود، سخن فانی شدن دائمی و حتی اگر به خاطر معشوق خود جان خود را نیز از دست بدهد، باز هم باید با رضایت کامل باشد، چه به خاطر افزایش درد و غم باشد و چه با دست خویش. نتیجه آن هم این است که باید سعی کرد که عاشق واقعی بود. امیدوارم که هر انسانی بتواند عاشق واقعی باشد، چون چیزهائی به او می دهند و حقایقی برایش معلوم می گردد که یقیناً انسانهای دیگر از آن بی بهره هستند.
