عشق یک جوشش یک جانبه است به معشوش نمی اندیشد که کیست؟یک خود جوش ذاتی است و از این رو همیشه اشتباه می کند.اما دوست داشتن همواره پس از آشنایی پدید می آید و در حقیقت در آغاز دو روح خطوط آشنایی را در سیما و نگاه همدیگر می خوانند و پس از آشنایی شدن است که ((خودمانی)) میشوند.دو روح دو نفر که ممکن است دو نفر با هم در عین رودربایسی ها احساس خودمانی کنند و سپس گرمای خویشاوندی از سخن و رفتار یکدیگر احساس می شود.
عشق در دریا غرق شدن است و دوست داستن در دریا شنا کردن.
عشق همواره با شک آلوده است و دوست داشتن سراپا یقین است و شک ناپذیر.