زلف بر باد مده تا ندهی بر بادم// ناز بنیاد مکن تا نکنی بنیادم
رحم کن بر من مسکین و رس به فریادم //تا به پای در عاصف نرسد فریادم
یار بیگانه نشوم تا نبرم از خویشم//غم اغیار مخور تا نکنی نوشادم
آری بود نشانه ام رنگین کمان مقدس // می بالم به خود زاین نشانه مقدس
زلف را حلقه مکن تا نکنی در بندم//ز سختی کارش منم کله ی سوراخ دارش منم
میگیرم به آن مردی که زن بودم // گاه خورمش و گاه می فشارنش ز دردگاهم
آخ آخوم به هوا رفت زین زمانه // هیچ مرودت نکرد زین شبانه
حال نوبت من گردید زین هم آغوشی // خواهم سپوختش همچون سگی حشری
ایستادم بر بالینش شهوت آلود و راست کرده//گفتمش خواهی شد پاره با این زبان بسته
گفتا ای دوست کن با من مدارا//گفتم تلافی کنم رندی همچون خدا
گفتمش آرامش نیش این اژدها در دروازه ات//حاجت دگر ندارد بلکه اقتضای طبیعی اش این است
گفتا گر طغیان کنی خواهم گریخت//گفتم مگر گذارم بگریزی زین آلت
نرم سرش را هی میفشاراندیم و میفشاراندیم//سرش را آهنین همچون ذلفقار علی کردیم
میان هسته هایم اژدر ات را بکردی//مرا به خویشتن عاشق تر بکردی
زمان عودتت بر سوی خانه//بپریدی بر روی اژدرم بی بهانه
سرعتش را افزون کردی و افسون//دگر نه ترسی و هراسی درون چشمان
روده ها بگسسته شد از همدیگر//مرگ بد باصد فضیحت ای پدر
میخواهی دریای بی کران شوم// تو که هر دریا خواستی سد شوم
که شنا کردی بر آب بنده//که چنگولک گرفت بر پشتم چهار چنگونه
از ذکر باقیء نطفه می چکید// ران و زانویش گشته آلوده پدید
چو بودی تشنه و بی حال و خسته//زه آب من کردی تو مزه مزه
بکامت آب من خوش طعم آمد// به کام و بر لبت چون قند آمد
در شرار شهوت خر بی قرار//میل شهوت کردیم دل را کور
گذر کردیم از تفخیذ و حد آن//دگیر کم است صد تازیان
کارما خارج شد از گذاشتن لای باسن//ما نبودیم بی دین و کافر و محصن
بودیم ما دو لواط کننده//گشت حکم ما پرتاپ از کوه
گشتیم چو قوم لوط به جرم//پس گفتا باران سنگی فرستادم
وَاعْلَمْ حُرْمَهَ الدُّبُرِ اعْظَمُ مِنْ حُرْمَهِ الْفَرْجِ// اهْلَکَ امَّهً بِحُرْمَهِ الدُّبُرِ و یُهْلِکْ بِحُرْمَهِ الْفَرْجِ
گوید رضا که بود کارمان به از زنا//تو مرو در دهان اژدها
گوید سعدیا این سخن ز من برتر//(این منم بر سرخاک تو که خاک بر سرم)