عاشقانه | بزرگترین سایت عاشقانه

بنیانگذار روانکاوی

اگر نمی توانیم همه ی رنجها را از بین ببریم، می توانیم برخی از آنها را از بین برده و برخی دیگر را آرامش بخشیم. زیگموند فروید

اگر کسی را دوست دارم باید به گونه ای، شایسته ی آن باشد. زیگموند فروید

مخالفت، به ناچار، دشمنی نیست، بلکه به عنوان بهانه ای برای دشمنی مورد سوء استفاده قرار می گیرد.زیگموند فروید

 بقیه در ادامــــــــــه مـــــــطــــــــــلــــــــــــــــــــــــــــــــــب

بدون عشق ، ما از هیچ ، نیز کمتر و ناچیزتریم … ما روی زمین حضور داریم تا به یکدیگر یاری رسانیم ، توجه و مهربانی ابراز داریم ، یکدیگر را بفهمیم و درک کنیم و سرانجام گذشت و اغماض داشته باشیم و دیگران را مورد بخشایش خویش قرار دهیم و به خدمت دیگران در آییم . ما به زمین آمده ایم تا برای هر موجودی که در عالم فانی به دنیا آمده است ، احساس عشق و محبت داشته باشیم . ممکن است شکل و ظاهر دنیوی آنها به گونه ای باشد که از پوستی سیاه ، زرد یا گندمگون برخوردار باشند . ممکن است موجوداتی خوبرو ، زشت رو ، باریک اندام یا درشت هیکل و بالاخره فقیر یا غنی ، باهوش یا نابخرد باشند .
اما مهمترین درس این است که آنان را صرفا از شکل ظاهری شان قضاوت نکنیم. بتی جین ایدی

بقیه در ادامــــــــــه مـــــــطــــــــــلــــــــــــــــــــــــــــــــــب

“عاقبت یک روز مغرب محو مشرق میشود “

“عاقبت غربی ترین دل نیز عاشق میشود”

“شرط می بندم که فردایی نه خیلی دیر و دور”
“مهربانی ، حاکم کل مناطق میشود”

“هم زمان, سهمیه ی دلهای دلتنگ و صبور”
“هم زمین, ارثیه ی جانهای لایق میشود”

“قلب هر خاکی که بشکافند نشانش عاشقی است”
“هر گلی که غنچه زد نامش شقایق میشود”

“با صداقت آسمان سهمی برابر میدهد”
“با عدالت خاک تقسیم خلایق میشود”

“عقل اگر گاهی هوادار جنون شد عیب نیست”“عقل هم با عشق یک نوعی موافق میشود”

“صبح فردا موسم بیداری آیینه هاست”
“فصل فردا نوبت کشف حقایق میشود”

“دست کم یک ذره در تاب و تب خورشید باش”
“لااقل یک شب بگو کی صبح صادق میشود”

“میرسد روزی که شرط عاشقی دلدادگی است”
“آن زمان هر دل فقط یک بار عاشق میشود

شقایق گفت : با خنده نه تبدارم ، نه بیمارم
گر سرخم ، چنان آتش حدیث دیگری دارم
گلی بودم به صحرایی نه با این رنگ و زیبایی
نبودم آن زمان هرگز نشان عشق و شیدایی

یکی از روزهایی که زمین تبدار و سوزان بود
و صحرا در عطش می سوخت تمام غنچه ها تشنه
ومن بی تاب و خشکیده تنم در آتشی می سوخت
ز ره آمد یکی خسته به پایش خار بنشسته

و عشق از چهره اش پیدای پیدا بود
ز آنچه زیر لب می گفت: شنیدم سخت شیدا بود
نمی دانم چه بیماری به جان دلبرش
افتاده بود- اما طبیبان گفته بودندش

اگر یک شاخه گل آرد از آن نوعی که من بودم
بگیرند ریشه اش را و  بسوزانند
شود مرهم برای دلبرش آندم شفا یابد
چنانچه با خودش می گفت بسی کوه و بیابان را

بسی صحرای سوزان را به دنبال گلش بوده
و یک دم هم نیاسوده، که افتاد چشم او ناگه به روی من
بدون لحظه ای تردید شتابان شد به سوی من

به آسانی مرا با ریشه از خاکم جدا کرد و
به ره افتاد و او می رفت و من در دست او بودم
و او هر لحظه سر را رو به بالاها
تشکر می کرد پس از چندی

شقایق گفت :با خنده نه تبدارم ، نه بیمارم
گر سرخم ،چنان آتش حدیث دیگری دارم
گلی بودم به صحرایی نه با این رنگ و زیبایی
نبودم آن زمان هرگز نشان عشق و شیدایی

!

یکی از روزهایی که زمین تبدار و سوزان بود
و صحرا در عطش می سوخت تمام غنچه ها تشنه
ومن بی تاب و خشکیده تنم در آتشی می سوخت
ز ره آمد یکی خسته به پایش خار بنشسته

!

و عشق از چهره اش پیدای پیدا بود
ز آنچه زیر لب می گفت: شنیدم سخت شیدا بود
نمی دانم چه بیماری به جان دلبرش
افتاده بود- اما طبیبان گفته بودندش

اگر یک شاخه گل آرد ازآن نوعی که من بودم
بگیرند ریشه اش را و بسوزانند
شود مرهم برای دلبرش آندم شفا یابد
چنانچه با خودش می گفت بسی کوه و بیابان را

بسی صحرای سوزان را به دنبال گلش بوده
و یک دم هم نیاسوده، که افتاد چشم او ناگه به روی من
بدون لحظه ای تردید شتابان شد به سوی من

به آسانی مرا با ریشه از خاکم جداکرد و
به ره افتاد و او می رفت و من در دست او بودم
و او هرلحظه سر را رو به بالاها
تشکر می کرد پس از چندی

هوا چون کوره آتش زمین می سوخت
و دیگر داشت در دستش تمام ریشه ام می سوخت
به لب هایی که تاول داشت گفت:اما چه باید کرد؟

در این صحرا که آبی نیست
به جانم هیچ تابی نیست
اگر گل ریشه اش سوزد که وای بر من
برای دلبرم هرگز دوایی نیست

واز این گل که جایی نیست ؛ خودش هم تشنه بود اما
نمی فهمید حالش را چنان می رفت و
من در دست او بودم وحالا من تمام هست او بودم

دلم می سوخت اما راه پایان کو ؟
نه حتی آب، نسیمی در بیابان کو ؟

و دیگر داشت در دستش تمام جان من می سوخت
که ناگه روی زانوهای خود خم شد دگر از صبر اوکم شد
دلش لبریز ماتم شد کمی اندیشه کرد- آنگه

!

مرا در گوشه ای از آن بیابان کاشت
نشست و سینه را با سنگ خارایی
زهم بشکافت زهم بشکافت

اما ! آه صدای قلب او گویی جهان را زیرو رو می کرد
زمین و آسمان را پشت و رو می کرد
و هر چیزی که هرجا بود با غم رو به رو می کرد

!

نمی دانم چه می گویم ؟ به جای آب، خونش را
به من می داد و بر لب های او فریاد
بمان ای گل که تو تاج سرم هستی
دوای دلبرم هستی بمان ای گل

!

ومن ماندم نشان عشق و شیدایی
و با این رنگ و زیبایی
و نام من شقایق شد
گل همیشه عاشق شد

!