gif;base64,R0lGODlhAQABAAAAACH5BAEKAAEALAAAAAABAAEAAAICTAEAOw== - تاریک است پناهم ده

پا برهنه تا کجا دویده‌ای
که این همه گل شکفته است؟!
هر صبح از فرازِ پل
در دور دستِ خیال
سایه
چمدانی پر از
نامِ عشقش را
به رود می‌سپارد.
رود
دریا
باران
بوی عشق می‌دهند
تاریک است
پناهم دِه
پناهگاهی‌ام نیست
تا نفسی تازه کنم
از سوزِ شلاقِ این بادِ بد دهن.

  • 18 ژوئن 2011
ادامه مطلب